CHARLES-HENRY SOMMELETTE
sans titre
Rue du N
Charles-Henry Sommelette est un spécialiste : il dédicace en effet tout son travail au paysage et, plus précisément, aux paysages « ordinaires » des Ardennes belges où il vit depuis son enfance. Sa maîtrise technique est remarquable : elle s’étend de la connaissance des matériaux du peintre à la virtuosité du dessin ; elle intègre des réflexions sur le cadrage, les (dés)équilibres de la composition ou le rapport à la photographie. Mais, elle n’est pas, comme le relève justement Claude Lorent, l’atout de fond : « C’est en effet les émotions et les impressions qu’il délivre dans ses œuvres qui constituent son originalité, sa personnalité artistique et qui l’inscrivent dans une filiation qui va des peintres symbolistes à Magritte pour aboutir à une contemporanéité du mystère pictural brillamment assumée. » Souvent s’instille dans la peinture une sensibilité mélancolique. Ses grandes compositions montrent en effet des no-man’s land silencieux, sans mouvement, sans déplacement ; ici, la présence de l’homme n’est visible que dans les traces laissées dans la neige par le passage d’un véhicule. Charles-Henry Sommelette explique avoir choisi un format panoramique pour s’adapter à la structure en place mais surtout pour évoquer l’amplitude de vision du procédé CinemaScope qui, en enveloppant le spectateur au cœur du décor, permit au paysage de film de devenir un véritable sujet.
Baronian | Charles-Henry Sommelette
Charles-Henry Sommelette is a specialist, dedicating all his work to the landscape and, more specifically, to the « ordinary » landscapes of the Belgian Ardennes, where he has lived since he was a child. His technical mastery is remarkable: it extends from the painter’s knowledge of materials to the virtuosity of drawing; it incorporates reflections on framing, compositional (im)balance and the relationship to photography. But it is not, as Claude Lorent rightly points out, his main asset: « It is in fact the emotions and impressions that he delivers through his works that constitute his originality, his artistic personality, and which place him in a line of descent that stretches from the Symbolist painters to Magritte, culminating in a brilliantly assumed contemporary pictorial mystery. » A melancholy tendency is often instilled in his painting. His large-scale compositions show silent no-man’s-lands, with no movement, no action; here, the presence of humankind is only visible in the tracks left in the snow by a passing vehicle. Charles-Henry Sommelette explains that he chose a panoramic format to adapt to the structure in place, but above all to evoke the wide image view of the CinemaScope process, which, by enveloping the viewer in the heart of the set, allowed the film landscape to become a real subject.
Charles-Henry Sommelette is een specialist: hij wijdt immers zijn werk aan landschappen en meer bepaald aan de « gewone » landschappen van de Belgische Ardennen, waar hij sinds zijn jeugd woont. Zijn technische beheersing is opmerkelijk: deze reikt van de materiaalkennis van de schilder tot de virtuositeit van het tekenen en neemt reflecties op kadrering, de (on)evenwichtigheden in compositie en de relatie tot fotografie op. Maar, zoals Claude Lorent terecht opmerkt, dit is niet de fundamentele troef: “Het zijn immers de emoties en indrukken die hij in zijn werk overbrengt die zijn originaliteit en zijn artistieke persoonlijkheid bepalen en hem plaatsen in een lijn die loopt van de symbolistische schilders tot Magritte, om zo te komen tot een eigenzinnige hedendaagsheid van het mysterie van de schilderkunst.” Vaak wordt een melancholische gevoeligheid in de schilderkunst ingeblazen. Zijn grote composities tonen immers stille niemandslanden, zonder beweging, zonder verplaatsing; hier is de menselijke aanwezigheid enkel zichtbaar in de sporen die een voertuig in de sneeuw achterlaat. Charles-Henry Sommelette legt uit dat hij voor een panoramisch formaat heeft gekozen om zich aan te passen aan de bestaande structuur, maar vooral om de brede kijkervaring van het CinemaScope-proces op te roepen, dat, door de toeschouwer in het hart van de setting te hullen, het filmische landschap tot een echt onderwerp maakte.